De intensieve zorg in ziekenhuizen is zelf ook regelmatig onderdeel van zorg. De Inspectie voor de Gezondheidszorg wijdt er onder de veelzeggende titel ‘Intensieve zorgen’ een heel rapport aan. De minister stuurt het naar de Kamer en schrijft daarbij onder meer: “Het Inspectierapport maakt duidelijk dat de IC-zorg voor complexe patiënten nog onvoldoende is geregeld.” Duidelijke taal, lijkt me.

Het taalgebruik in de brief baart op punten echter ook (intensieve) zorgen. Zo heet intensieve zorg tamelijk nodeloos intensive care; de Nederlandse term volstaat. Dat geldt ook voor de term level waar niveau gewoon goed is. De taalkundige ontmoeting van beide vreemde woorden levert heuse taalgedrochten op: IC-levelindeling en een level III IC-afdeling. Hier is het jargon met de auteur op de loop gegaan.

De zorg van de notadokter strekt zich ook uit tot een passieve zin als: “Daarvoor is nodig dat de concept Richtlijn Intensive Care (door partijen) wordt aanvaard”. Afgezien van de foute spelling van conceptrichtlijn kan hier beter staan: “Alle partijen moeten hiervoor de conceptrichtlijn aanvaarden.”

Tot slot nog een aardige, inclusief een gratis tangconstructie: “Met een door het veld vast te stellen IC-levelindeling kan worden bepaald op welk IC-level patiënten precies thuishoren. Daar hoort natuurlijk te staan: “Het veld stelt de verschillende niveaus van intensieve zorg vast. Die indeling bepaalt op welk niveau patiënten thuishoren.”

U begrijpt het al: Niet alleen de Nederlandse ziekenhuizen baren intensieve zorgen.