Taal is een levend organisme. Ze baart als gevolg daarvan regelmatig prachtkinderen, maar vaak kijk ik ook de andere kant op. En soms is twijfel mogelijk: is hier sprake van een lelijk eendje of valt de aanblik bij nader inzien wel mee?

Het woord ‘informatie-uitvraag’ kwam ik tegen bij het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. De term doet mij in eerste instantie gruwen. ‘Uitvragen’ betekent volgens Van Dale onder meer ‘door vragen zijn of andermans geheimen of bedoelingen proberen te weten te komen.’ In deze gaat het om (overbodige) informatie die de overheid aan instellingen (uit)vraagt. Bijvoorbeeld om te kijken of geld goed besteed is.

Een belangrijke taalregel is: hou het simpel. Dus waarom dan ‘uitvraag’ gebruiken wanneer ‘vraag’ volstaat? Het argument dat je met vragen twee kanten op kunt (vragen aan en vragen van) is niet sterk: voor dat onderscheid kent de taal nu juist voorzetsels. Wat mij betreft volstaat de ‘vraag naar informatie van’ of de ‘informatievraag aan’.

Informatievraag staat niet in het Groene boekje. Het kan in de volgende editie een prima plek krijgen tussen informatievoorziening en informatiewaarde. De aanblik van het woord informatie-uitvraag valt mij niet mee. Ook bij nader inzien niet.