Elk vakgebied heeft z’n eigen vaktaal: woorden die alleen in dat betreffende vakgebied gedijen. Daarbuiten begrijpt nauwelijks iemand ze. Ook de sector sociale zaken is rijk aan vaktaal, ook wel jargon genoemd. Die wordt niet alleen aan de ambtelijke borreltafel gesproken, maar je komt die vaktaal in veel ambtelijke stukken, zelfs in de naam van wetten tegen.

Zo las ik laatst over het wetsvoorstel ‘activering zieke vangnetters’. Dat gaat echt over een wet van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Ook al zou je kunnen denken dat hier eerder het ministerie in het geding is dat over visserij gaat. Zo’n wetsvoorstel regelt dat misvormde bijvangst in de netten van onze vissersschepen alsnog geschikt gemaakt kan worden voor consumptie: de Wet Opgeknapte Kabeljauw (WOK). Dat blijkt niet zo te zijn, het gaat om mensen die in de netten van onze sociale zekerheid verstrikt zijn geraakt.

De arbeidsmarkt heeft een geheel eigen jargon. Zo schrijven we zelden dat mensen weer aan de slag of aan het werk moeten. Nee, dat heet in ambtelijke taal ‘toeleiden naar werk’. Dat klinkt toch wat raar. Je leidt je aanstaande vrouw naar het altaar, maar een werkloze help je aan een baan. Het gaat nog verder. Is een dergelijk iemand ziek of arbeidsongeschikt geweest, dan spreken we in ambtelijke taal van ‘uitstroom’ van de WW of de WAO en ‘instroom’ op de arbeidsmarkt. We hebben ook nooit te weinig mensen voor banen, nee, we hebben ‘krapte op de arbeidsmarkt’. 

De toeleiding naar begrijpelijke taal leidt wat mij betreft voortaan tot krapte aan ambtelijke vaktaal, oftewel: schrijf duidelijk!