Je leest het steeds weer: het vlot niet zo met de innovatie in de zorg. Je kunt in Winschoten iets nieuws bedenken maar denk niet dat ze dat vervolgens bezuiden Assen óók toepassen, laat staan in Utrecht of Limburg. Innovatie in de zorg leeft, als je de rapporten mag geloven, naar de wet van de cyclische stilstand: veel bewegen, maar vooral op de plaats.

Taalkundig is dat niet het geval. Daar is het een drukte van jewelste, ook als het om innovatie gaat. Vaak leidt dit tot taalkundige misbaksels – zie vele andere afleveringen van deze rubriek – maar soms is er ook een juweeltje bij: goed voor de zorg èn goud waard bij woordspelletjes.

Het steunkousenuittrekapparaat is er daar eentje van. Dit vernuftige apparaat is een mooie vondst op het terrein van de thuiszorg: de cliënt kan er zelf steunkousen mee aan- en uittrekken. Dat scheelt weer aan professionele zorg en verhoogt de eigenwaarde van mensen: het is immers geen pretje wanneer je hulpbehoevendheid tot aan je steunkousen reikt.

Maar taalkundig is het ook een mooi woord. Het voldoet aan de belangrijkste voorwaarde van een (nieuw) woord: je weet meteen wat je eraan hebt. Er bestaat bij een lezer geen enkele twijfel wat dit apparaat doet. Zo mag ik het graag zien. Nieuwe woorden houden de taal ook levendig, zonder neologismen wordt een taal op den duur met uitsterven bedreigd.

Nu alleen nog maar hopen dat het speelbord bij scrabble groot genoeg is om het steunkousenuittrekapparaat ook echt te kunnen leggen.