Een mevrouw is als gevolg van een maagverkleining 52 kilo afgevallen maar zit nu met veel ongerief aan de buitenkant van het lichaam: overtollige huid aan bovenbenen en buik. De vrouw wil hier van af, maar de verzekeraar weigert de noodzakelijke ingreep te vergoeden omdat die sinds 1 januari 2005 niet meer in het pakket zit. De Tweede Kamer wil weten wat de minister van VWS hiervan vindt.

Het antwoord dat deze week naar de Kamer is gegaan, bevat enkele staaltjes van minder fraai taalgebruik die, om in de sfeer te blijven, beter weggezogen kunnen worden. Zo legt de brief uit welke behandelingen nog wel vergoed worden: “Er bestaat aanspraak indien de behandeling strekt tot correctie van….” en dan volgen de nodige ingrepen. Maar strekken tot is wel erg juridisch taalgebruik dat eenvoudig kan worden weggelaten. Je kunt gewoon schrijven: “…voor een behandeling die…”.

Even verderop in de brief staat een zin van dezelfde categorie. De minister geeft aan dat niet hij maar het ziekenfonds uiteindelijk beslist: “Ik kan niet treden in deze eigen bevoegdheid.” Daar had natuurlijk moeten staan: “Ik ga daar niet over.” Niet erg juridisch, dat geef ik toe, maar wel zo duidelijk.

Kennelijk zijn we nog niet zo blij hoe het gaat met cosmetische operaties. De minister gaat binnenkort met diverse partijen bespreken of de regels niet strenger moeten worden. Dat is duidelijke taal, maar in ambtelijke taal verslonst zo’n boodschap tot: “Ik heb toegezegd in overleg te zullen treden met de beroepsgroepen en de verzekeraars om te bezien of aanscherping van de regeling nodig is.”

Tja, zo kan het ook, maar liever niet.