‘Het standpunt luidt dat het naar de mening van de regering niet wenselijk is om tot bekrachtiging van dit verdrag over te gaan’. Zo eindigt een brief aan de Tweede Kamer dat Nederland verdrag nummer 185 van de Internationale Arbeidsconferentie niet zal bekrachtigen. We willen geen apart, nieuw identiteitsbewijs voor zeevarenden.

Punt uit. Daar kan de lezer het mee doen. Nou ja, niet helemaal. ‘In de bijlage bij deze brief treft u een uitleg van dit standpunt aan’, zo eindigt de brief.

Echt dienstverlenend is dit niet. De lezer moet eerst de uitvoerige bijlage van vier pagina’s lezen alvorens hij weet waarom we niets zien in dit verdrag. Een verdrag is niet niks. Als we zoiets niet bekrachtigen, is het wel zo netjes de redenen daarvoor niet in een bijlage te verstoppen maar in de brief zelf te vermelden, lijkt me. Zo kan de lezer zich meteen een indruk vormen van onze argumentatie en zich in de bijlage vervolgens  uitvoeriger verdiepen in de argumenten hiervoor. Dat is ook de functie van een bijlage: die is ondersteunend en niet bedoeld voor hoofdboodschappen.

De bijlage bij de betreffende brief geeft overigens keurig aan waarom Nederland dit  verdrag laat voor wat het is. Het aparte identiteitsbewijs kost relatief veel geld en voegt volgens ons weinig toe; het is ook maar de vraag of zeelieden er echt beter mee af zijn. Dat is heldere taal die de afwijzing goed onderbouwt en zo had het prima in de brief zelf kunnen staan. Kleine moeite, groot gemak.