Vluchtelingen zijn mensen die huis en haard verlaten omdat zij vervolgd zijn of bang zijn voor vervolging vanwege hun ras, geloof of overtuiging. Eigenlijk zijn het asielzoekers want ze vragen in een ander land asiel, ze zoeken daar beschutting. Formeel is iemand pas een vluchteling als het land waar iemand naar toe is gevlucht de vluchtmotieven erkent. In het spraakgebruik worden de termen asielzoeker en vluchtelingen echter vaak door elkaar heen gebruikt.

In Limburg is, als ik de regionale krant De Limburger mag geloven, een heel nieuw soort vluchteling ontstaan: de schuldvluchteling. Dat zijn mensen die daar schulden hebben en zich aan de andere kant van de grens vestigen om te voorkomen dat ze hun schulden alsnog moeten betalen. Dat schijnt ook te kunnen, want een Nederlandse deurwaarder heeft in het buitenland geen bevoegdheden. Volgens de Landelijke Associatie van Gerechtsdeurwaarders is het aantal schuldvluchtelingen het afgelopen jaar met vijftien procent gestegen.

Zo blijkt maar weer dat mensen om uiteenlopende redenen op de vlucht slaan, dus ook als ze op je portemonnee uit zijn. Toch zijn er forse verschillen met een echte vluchteling: die slaat meestal buiten zijn eigen schuld op de vlucht, terwijl ik dat van de schuldvluchteling niet zonder meer weet. Uiteraard kunnen mensen door onverwachte omstandigheden – een scheiding, een overlijden – in financiële problemen komen. Daar hoef je echter niet meteen voor te vluchten. Een ander verschil is immers dat een schuldvluchteling hier volop mogelijkheden heeft om een regeling te treffen. Dat is bij een echte vluchteling vrees ik een illusie. Ik zie een dictator of een fundamentalistische regeringsleider nog niet zo snel een voor iedereen prettige regeling treffen met iemand die net aan diens harde hand is ontsnapt…