Overdrijven is een kunst. De Nederlandse taal heeft er zelfs een aparte term voort: de hyperbool. Op Wikipedia lees je als voorbeelden van hyperbolen onder meer uitdrukkingen als: ‘Ik heb me dood gelachen’ – dat zou slecht zijn voor je gezondheid -  en ‘Ik heb een eeuw staan wachten’ – zo word je vroeg oud. 

Ambtenaren kunnen ook overdrijven. Zo lees ik in een ambtelijke nota: ‘Een ander belangrijk speerpunt is de versterking van de positie van de mantelzorgers’. Het is prima dat we dat doen, maar wel wat overdreven om het zo op te schrijven. Een speerpunt is immers al een belangrijk punt. Dus is een belangrijk speerpunt een belangrijk, belangrijk punt.

Dit is echter geen hyperbool. Zeg je met verschillende woorden twee keer ongeveer hetzelfde zegt, dan  is sprake van een tautologie of een pleonasme. In het eerste geval gaat het om gelijke woordsoorten. Neem twee zelfstandige naamwoorden: hij slaagde met vlag en wimpel. In het tweede geval gaat het om verschillende woordsoorten, bijvoorbeeld een bijvoeglijk en een zelfstandig naamwoord. Befaamde voorbeelden: witte sneeuw. Een belangrijk speerpunt is dus een pleonasme. Zo ingewikkeld kan taal zijn. Nou ja, niet overdrijven….