Stel: je hebt een tijdje geen werk gehad en je wilt weer aan de slag. Maar de arbeidsmarkt is veranderd, zo makkelijk gaat dat niet. En je bent zelf ook niet meer gewend om van 8 tot 5 uur te werken. Laat staan een sollicitatiegesprek te voeren.

Dan komt het aan op je sociale vaardigheden om toch weer te kunnen werken. Zelf op zoek gaan naar advertenties, een gesprek voeren bij het Werkplein in je woonplaats, een wervende sollicitatiebrief schrijven, goed en enthousiast overkomen in dat eerste gesprek bij die werkgever.

Sociale vaardigheden zijn niet meer weg te denken in deze tijd waar weinig meer vanzelf gaat en vanzelfsprekend is. Of toch wel? Het goed omgaan met mensen en situaties heet in ambtelijke nota's tegenwoordig ook wel soft skills, vrij vertaald: zachte vaardigheden. Waarom moet dat begrip nu weer in een Engelse term gegoten worden, een term bovendien die bij menigeen niet meteen een lichtje doet branden?

Ik geef toe: sociale vaardigheden is evenmin een taalkundige topper, maar het woord vaardigheden maakt tenminste meteen duidelijk dat je iets moet kunnen. Je moet vaardig zijn, handig, populair gezegd. Om de term echt begijpelijk te laten zijn is steeds wel bijpassende uitleg nodig. Bij werken gaat het dan om zaken als solliciteren, presentatie, omgaan met anderen in een organisatie, omgaan met lastige situaties op het werk, noem maar op. Een lezer kan zich iets voorstellen bij het begrip en met een uitleg is het helemaal okee.

Bij soft skills is dat niet het geval. De meeste lezers moeten waarschijnlijk  gissen wat bedoeld wordt. Dat komt de leesbaarheid van een tekst niet ten goede, het maakt minder duidelijk dan je lief is. Soft skills kill.