Een typisch staaltje van ambtelijk-politiek taalgebruik is de term ‘zittend bestand’. De term duikt vooral op in stukken over de sociale zekerheid. Dan bedoelen we bijvoorbeeld het huidige aantal werklozen of arbeidsongeschikten. Maar dat schrijven we niet. Nee, we hebben het over het ‘zittend bestand’, alsof er ook zoiets zou zijn als een ‘liggend bestand’ of een ‘hangend bestand’.

Het kan nog extremer. Soms lees ik in een nota ‘het zittend bestand werklozen’. Dan is het beter om ‘de huidige werklozen’ te schrijven. Dat is wel zo duidelijk voor de lezer. Van daaruit zijn ook gemakkelijk uitstapjes te maken naar ‘de voormalige werklozen’ of – liever niet – ‘de toekomstige werklozen’. Elke lezer begrijpt dan wat wordt bedoeld.  

De term ‘zittend bestand’ is behalve vaag ook weinig eerbiedig. Je hebt het over iets persoonlijks: mensen, dikwijls in een bijzondere situatie, zonder werk of niet in staat om te werken, niet over iets zakelijks als een pallet met zakken meel. Dan verdient een minder zakelijk-afstandelijke typering de voorkeur. Werkloos zijn is al geen pretje, laten we in het taalgebruik blijven benadrukken dat het over mensen gaat.