Nugger. Dat is met afstand de mooiste term die ik in mijn eerste jaar bij het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid heb leren kennen. Ik had, waarschijnlijk net als veel anderen, geen flauw idee wat hiermee bedoeld wordt. En toch zijn er in Nederland honderdduizenden van. Zo’n kolonie kan toch niet onopgemerkt voorbijtrekken, zou je denken.

En toch is dat het geval, beter gezegd: was dat het geval. Een nugger is voor het goede begrip een niet-uitkeringsgerechtigde, iemand die niet werkt, gewoon lekker thuis zit en daarom ook geen recht heeft op een uitkering. Vaak verdient de man van een nugger de kost. Een nugger is namelijk in tachtig procent van de gevallen vrouw. De feminisering van de nugger is tenminste volop gelukt.

Maar het is gebeurd met het mooie leven van de nugger: de overheid heeft de jacht op hem en/of haar geopend. Het is alle hens aan dek op de arbeidsmarkt. Er staan 250.000 vacatures open en de rekening van de verzorgingsstaat loopt ook flink op. Dus nu moeten ook nuggers hun steentje bijdragen. Gemeenten doen er van alles aan om nuggers in de kaartenbakken van werkzoekenden te krijgen. Op internet lees je onder de kop ‘Werf eens een nugger’ een heus nugger-lokartikel. Op www.nugger.nl worden nuggers opgeroepen hun kansen te grijpen.

Nugger, wat kan de Nederlandse taal toch mooi zijn! En tegelijkertijd veel mensen uitsluiten. De term geeft 14duizend hits op internet, maar amper een mens die hem of haar kent. Toch is de nugger dichterbij dan u denkt. U moet niet gek opkijken als ze bij u in de straat woont, maar dan onder de schuilnaam tbm. Tbm? Een thuisblijfmoeder is, als ik de verhalen op internet mag geloven, meestal een overtuigd nugger.

Zouden het beschermde titels zijn, nugger en tbm?