Het kabinet wil een aantal hardnekkige problemen met jongeren met voorrang aanpakken. In ambtelijke termen heet zo’n aanpak ‘versnelling jeugdbeleid’. Dat is jargon, vaktaal voor een beperkte groep mensen, maar de term zingt bij VWS en de andere departementen niettemin volop rond.

Maar wat is een versnelling? Van Dale kent er geen betekenis aan toe die in de buurt komt van beleidswerk. Gaat het erom zaken die al goed gaan nog beter te doen of zaken die juist wat minder gaan aan te pakken? Het scheelt een slok op de borrel welk perspectief je kiest, waar je in dit geval van uitgaat. In het eerste geval ben je al een eind op streek, in het tweede geval heb je te maken met ernstige problemen als schooluitval en wachtlijsten in de jeugdzorg.

Versnelling lijkt duidelijke taal maar is in feite een vorm van verhullend taalgebruik; de term verhult namelijk dat problemen tot nu toe kennelijk onvoldoende zijn aangepakt omdat niet specifiek wordt verwezen naar knelpunten.

De directie Jeugdbeleid mijdt in een recente brief aan de Kamer de term ‘versnelling jeugdbeleid’ en kiest voor de term ‘versnelde aanpak knelpunten jeugdbeleid.’ Dat is ook meteen de titel van de brief. Dat is een verstandige benadering. Deze verbijzondering maakt de lezer namelijk meteen duidelijk dat het om de aanpak van knelpunten gaat, problemen in gewone taal. Niet leuk om dat te erkennen, maar wel zo duidelijk om dat ook zo op te schrijven. “De knelpunten worden versneld aangepakt”, zo staat er ook in de brief.

Versnelling is in de wielersport tempo maken. Dat is natuurlijk belangrijk, maar niet voldoende om als eerste aan de meet te komen. Dan moet je vooral tempo houden. Doorgaan dus. Wat mij betreft met het vermijden van jargon en het gebruiken van gewone en duidelijke begrippen.

(eerder gepubliceerd in '202 stukjes; VWS-ambtenaren en een Tweede Kamerlid schrijven over taal, april 2006)