Duidelijke taal kan diepe wonden slaan. Een minister die schrijft dat hij bij de gemeenten een ‘greep in de kas’ doet, maakt weinig vrienden en krijgt maar al te makkelijk politieke problemen. Hoe duidelijk dit taalgebruik ook moge zijn, zo schrijven we dat op de Haagse departementen natuurlijk niet op. Dat is eerder iets voor schreeuwende krantenkoppen.

De bewindslieden van Sociale Zaken en Werkgelegenheid stellen in een brief aan de Tweede Kamer voor om ‘een structurele uitname uit het Gemeentefonds te realiseren’. Om op kenmerkende Haagse toon te vervolgen: ‘...en tegelijkertijd de budgettaire voorziening op artikel 47 toe te voegen aan het flexibele re-integratiebudget.’ De Kamerbrief vermeldt wel dat dit in 2012 een besparing van € 63 miljoen moet opleveren.

Besparing of bezuiniging zijn geen populaire termen op de Haagse departementen. Ze zijn te duidelijk. Liever spreken we in Den Haag over een ‘ombuiging’, 'een negatieve bijstelling van het budget' of een 'taakstelling.'. De fijnproever/optimist ziet hierin nog een ontsnappingsmogelijkheid voor de ‘taakgestelde’, maar in de praktijk is het weinig anders dan een bezuiniging die gewoon in de boeken komt te staan.

Vaak krijg ik te horen dat het toch weinig uitmaakt of je als beleidsambtenaar schrijft over een taakstelling, een bezuiniging, een besparing of een ombuiging. Degene voor wie je schrijft begrijpt het toch wel. Maar weten we voor wie we schrijven? Kennen we onze lezers? Een bezuiniging van de rijksoverheid op het Gemeentefonds komt al snel aan de orde in de gemeenteraad van pakweg Veldhoven of Hoogezand. Het is zeer de vraag of een tweemansfractie dan meteen duidelijk is waar het over gaat. Dat zou het uit een oogpunt van democratische controle wel moeten zijn, lijkt me. Duidelijke taal vanuit alle lagen van de overheid naar alle lagen van de overheid, dat is pas een besparing, en wat mij betreft een taakstelling.