Een attente collega wijst mij op het taalgebruik bij de hoofddoelen van de nieuw te vormen directie langdurige zorg van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Hij vindt die saai en weinig uitdagend. Dat is jammer voor een nieuwe, ambitieuze directie die flexibel wil zijn en over een belangrijk maatschappelijk terrein gaat. “Je denkt als je dat gelezen hebt dat je de verkeerde kerk bent binnen gegaan”, zo besluit hij zijn mail.

Dat kan niet de bedoeling zijn. Maar oordeelt u zelf. Er staat nu ongeveer: ‘Richtinggevend’ bij de hoofddoelen zijn ‘het borgen van de toegankelijkheid van de voorzieningen, in dit geval dus de kwaliteit van de langdurige zorg voor mensen die daarop aangewezen zijn.’ Idem voor ‘het borgen van de kwaliteit van de voorzieningen’ en ‘het borgen van de doelmatigheid van de voorzieningen.’ Met dit taalgebruik vrolijk je een verjaardagsfeestje inderdaad niet op.

Terwijl het toch zo simpel is. ‘Belangrijkste opdrachten’ klinkt, om te beginnen, al heel wat beter en actiever dan ‘hoofddoelen’. En wat zijn die belangrijkste opdrachten dan? Dat is ook niet zo moeilijk, namelijk: het veiligstellen van publieke belangen. Concreet: dat mensen die afhankelijk zijn van langdurige zorg toegang hebben tot voorzieningen, dat die voorzieningen kwaliteit bieden en dat ze doelmatig werken. Niets meer en niets minder.

Wanneer u de termen ‘hoofddoelen’, ‘richtinggevend’, ‘borgen’, ‘toegankelijkheid’, ‘doelmatigheid’, niet hebt gemist, is deze taalmissie geslaagd.

(eerder gepubliceerd in juni 2005 op het intranet van VWS)