Afkortingen hebben een nuttige functie in de taal. Je kunt er begrippen die voluit geschreven  veel ruimte innemen, handzaam mee uitleggen. Dat scheelt tijd en vergemakkelijkt het lezen. De lezer moet de afkorting wel kennen of het afgekorte begrip moet in de tekst wel ten minste één keer voluit geschreven worden.

Helaas is dat niet altijd het geval. Zo lees ik in ambtelijke stukken – maar ook in de media – regelmatig de term MOE-landen. Of erger: MOE-landers, mensen afkomstig uit zogenaamde MOE-landen. Maar waar liggen die MOE-landen?

Die liggen in het voormalige Oostblok, de satellietstaten van de ook al voormalige Sovjet-Unie. De term MOE-landen staat voor Midden- en Oost-Europese landen. Om precies te zijn: Polen, Slowakije, Tsjechië, Slovenië, Hongarije, Estland, Letland en Litouwen. Werknemers uit die landen mogen sinds 1 mei 2007 zonder een tewerkstellingsvergunning in ons land werken. Er is veel te doen over de MOE-landers: gemeenten hebben de noodklok geluid dat de MOE-landers in te groten getale naar Nederland komen en dat er onvoldoende (goede) huisvesting voor ze is.

Dat is nog geen reden om ze taalkundig te verduisteren. Ik vermoed dat veel mensen niet weten wat met de term bedoeld wordt. Doet u voor de zekerheid eens navraag in uw eigen omgeving. MOE-landen is naar mijn gevoel niet zo’n handig begrip om te gebruiken. Schrijf liever voluit Midden- en Oost-Europese landen. Kranten lossen het anders op: zij schrijven gemakshalve over de ‘Polen’. Veruit de meeste werknemers uit de Midden- en Oost-Europese landen komen immers uit Polen, naar schatting meer dan tachtig procent. Daarmee is de geografische duiding - niet onbelangrijk als het om landen gaat - ook meteen duidelijk. Zodat de lezer een tekst ook beter kan plaatsen. En voor die lezer schrijven we uiteindelijk, toch?