Vetten verbeteren de taalvaardigheid van kinderen met gedragsproblemen. Dat blijkt uit een Engels onderzoek, zo las ik ooit in de krant. Kinderen die vijf maanden lang extra omega-3-vetten en omega-6-vetten krijgen, blijken woorden en zinnen beter te begrijpen dan kinderen die het zonder deze impuls moesten doen. De vetten zorgen er ook voor dat deze kinderen beter kunnen spreken. Omega-3-vetten zitten in noten, zaden en vette vis. Het bekendste omega-6-vetzuur is linolzuur en zit onder anderen in dieetmargarine en plantaardige olie, zo leer ik ook uit het artikel.

Het onderzoekt stelt mij voor een dilemma. Als burger en consument ben ik geen voorstander van een (al te) vette hap, maar als notadokter zeg ik: alles wat op jonge leeftijd al bijdraagt aan de taalvaardigheid is pure winst. Desnoods is dat de vette hap. Let er met deze feestdagen dus extra op dat uw kinderen voldoende vet eten. U zult zien dat ze vervolgens uw schriftelijke opdrachten (briefjes met “Voor half 1 thuis zijn”, “Zet jij de afwasmachine even aan?” en “Geef het konijn een wortel!”) ook beter begrijpen.

Iedereen blij, zou je zeggen. Toch laat het onderzoek vragen open. Bijvoorbeeld de vraag of dit wondermiddel ook voor volwassenen geldt, al dan niet met gedragsproblemen. Oftewel: schrijven ambtenaren die dagelijks een lekkere vette haring, volvette kaas of een bal gehakt in ons bedrijfsrestaurant nuttigen ook betere brieven aan de Tweede Kamer dan hun collegae van het broodje gezond? Mooi onderwerp voor een onderzoek in 2008 van de kok Cas Spijkers en de taalkundige Jan Renkema.

En hoe zit het eigenlijk met de kinderen: het is natuurlijk prachtig dat ze met wat meer vet ook taalvaardiger zijn, maar gedragen ze zich ook beter? Het krantenartikel beantwoordt die vraag niet, maar als notadokter ben ik daar niet rouwig om. Grote schrijvers hebben altijd gedragsproblemen, menig schrijver eindigt in een gekkenhuis. Kortom: ruim baan voor de vette hap en koester uw recalcitrante gedrag!